Berneńskie psy pasterskie

Jeżeli zastanawiamy się nad kupnem nowego zwierzęcia do naszego domu, to na pewno mamy bardzo dużo pomysłów. Z całą pewnością jest to bardzo trudny wybór, ponieważ istnieje bardzo dużo ras. Jednak, jeżeli postanowimy, że to berneński pies pasterski będzie z nami przebywać, to musimy zagłębić się trochę w tematy z nim związane.

Berneński pies pasterki przynależy do szwajcarskich psów pasterskich, jest psem pracującym. Jego podchodzenie ma genezę u mastifów, które były hodowane przez rzymskie legiony jako psy bojowe. Dotarły one na teren Alp, gdzie zajmowały się pilnowaniem zagród, pędzeniem bydła czy ciągnięciem wózków. Dzięki temu ewoluowały, co było podyktowane potrzebami ludzi -jako psy, które są pracowite, wytrzymałe, odporne i silne. Berneński pies pasterki przywędrował do Polski pod koniec lat 70. XXI wieku. Jak natomiast rozpoznać psa, którego rasa to berneński pies pasterski? Berneński pies pasterki odznacza się mocną głową, która jest proporcjonalna do całokształtu budowy. Oczy jego są ciemnobrązowe i mają kształt migdałów, dobrze przylegają do nich powieki. Uszy są średniej wielkości, są trójkątne i osadzone wysoko. Ponadto, berneński pies pasterki podczas czasu natężonej uwagi, ma uszy skierowane wprzód, ale brzeg ucha jest przylegający do głowy. Jego szyja jest muskularna i mocna, o średniej długości, natomiast klatka piersiowa jest głęboka, szeroka, sięga do łokci. Jeżeli chodzi o kończyny, to są one mocnej budowy. Berneński pies pasterski ma wyraźnie kątowaty staw kolanowy, a jego śródstopie jest prostopadłe. Gdy przyjrzymy się szacie i umaszczeniu, jaką ma berneński pies pasterki, to zauważymy, że włos jest błyszczący, długi, lekko sfalowany albo prosty. Jego maść jest kruczoczarna i ma ciemne brązowo-czerwone podpalenia na policzkach i nad oczami. Ten pies ma również strzałkę na czole, która nie zachodzić powinna na brązowe plamy ponad oczami. Natomiast białe znaczenia na kufie, sięgać powinno co najwyżej do kącików warg. Berneński pies pasterki narażony jest na wiele chorób. Najczęściej występującymi chorobami są nadwaga, nowotwór, dysplazja stawu łokciowego i biodrowego, entropiom i ektropium oraz skręt żołądka czy niedrożność jelit. Aktualnie berneński pies pasterki hodowany jest w charakterze psa rodzinnego, funkcjonuje też jako stróż. Gdzie więcej się sprawdza? Z całą pewnością w terapii chorych czy przy pracy z niepełnosprawnymi. Biorąc pod uwagę fakt jego wagi, ten pies rzadko gości w konkursach na zwinność i sprawność, ale często konkuruje w konkursach na posłuszeństwo. Jego dużym plusem jest sprawdzanie się w szkoleniach na psa ratowniczego, tropiącego , lawinowego, gruzowego czy towarzyszącego. Berneński pies pasterski żyje średnio około siedem lub osiem lat. Przyczyną 40 procent zgonów tych psów są nowotwory. Ta rasa jest bardzo wrażliwa na wysokie temperatury powietrza, ponieważ wywodzi się z terenów wysokogórskich. Co więcej, odznacza się skłonnością do nadwagi. Jego sierść wymaga szczotkowania minimum dwa razy w tygodniu, w szczególności w czasie wymiany włosa. Sierść jego podlega kołtunieniu w szczególności w okolicach uszu.